40-jarig Bruidspaar (Jan en Alie)

Jan en Nel, wij willen jullie van harte feliciteren met dit jubileum.

Even een terugblik op het ontstaan van onze vriendschap.
Dat begon in november of december 1969, toen kwamen jullie in Heerenveen wonen in de Greiden. Wij waren de eerste bewoners van dat huizenproject.

In het begin was het nog rustig, buiten de bouwvakkers om dan. Elke week werd er een blok huizen klaargestoomd. Onze jongens, toen 2-3-4 jaar, vonden het prachtig en speelden naar hartelust met de blubber en het zwart zand. Ze hadden al gauw een overalletje en laarzen. Ze waren ook wel eens zoek en zaten dan in een schuurtje die dicht gegaan was.

Jan van Bockhoven mag graag een praatje maken met anderen en zo kwam het dan ook dat jullie samen, de twee Jannen, een praatje maakten in de tuin. Toen hoorde hij dat jullie uit Haarlam kwamen en aangezien wij ook oude Haarlemmers zijn, was er al gauw wat contact. Jan van Eck vertelde dat zijn vrouw op bed moest blijven, ze was in verwachting van hun eerste kindje. Nel had te hoge bloeddruk en moest veel rusten.
En zo gebeurde het dat wij wel eens een praatje gingen maken en tot de dag van vandaag maken wij nog steeds praatjes en bezoekjes, de vriendschapsband kan niet meer stuk.

Na een paar weken werd hun eerste kindje geboren, Paul zag op 4 juli 1970 zijn vader en moeder en is daar nog steeds blij om.
ZO verstreken de jaren en werd op 13 maart 1972 Gert geboren. Ook dat beleefden we samen. Na twee jaar was het alweer feest, nu werd de familie verrast met een dochter, 8 november 1974, “Annemieke”. Samen met hun zoons genoten ze er van.
De vriendschap was niet alleen voor ons hecht, ook de kinderen konden het goed samen vinden. Ze waren bij afwezigheid van Jan en Nel welkom en andersom natuurlijk ook.
Inmiddels hadden we ook contact opgebouwd met meerdere buurtjes. Zo is het koffiedrinken van de buurvrouwtjes ontstaan, de kleinste kinderen kwamen dan gewoon mee. Eerst Saakje en Nel Bakker, later kwamen ook Renny en Mieke bij de groep. Dat was inmiddels uitgegroeid tot een vaste koffie-ochtend. Dat heeft zo’n 12-15 jaar achter elkaar geduurd zonder elkaar te overlopen en geen gezeur of ruzie.

Ook de mannen konden goed met elkaar overweg en zo ontstond er de vraag van sommigen, kunnen we niet eens wat gezelligs doen met de mannen erbij. Er werd wel eens gefondued bij ons thuis en dat was in goede aarde gevallen en een paar jaar later werd er een avond bij Renny en Anton gepland. Het was bere gezellig en we hadden veel lol samen. Zie ook de foto’s. Deze zijn gemaakt van 1979 tot 1983.

Intussen had de familie zich uitgebreid met een zoon. Mattijs werd geboren op 5 januari 1981 en daar waren ze best trots op om een klein broertje erbij te hebben.

Het moet in juli 1982 geweest zijn dat Nel op een draf aan kwam lopen, ik moest snel even mee, want Mattijs had zich mooi gemaakt. Hij had lekker zitten spelen in de keuken. Zo zijn er diverse leuke gebeurtenissen geweest die in het geheugen zitten.
Er is ook een periode geweest dat er niet zo gelachen werd, toch wel een zwarte bladzijde in jullie leven. Nel moest met spoed worden opgenomen in ziekenhuis in Heerenveen, ze had last van haar hoofd, kon haar evenwicht niet goed houden en sprak woorden ook niet goed uit. Na onderzoek vond men het beter dat ze naar Leeuwarden ging voor verdere onderzoeken aldaar. Dus samen (Alie als begeleidster) zijn we in een ziekenauto naar Leeuwarden gegaan. Daar was Jan intussen ook al aangekomen. Nel moest een scan van haar hoofd laten maken.

De uitslag van deze scan zorgde ervoor dat Nel al heel gauw in Zwolle lag voor een operatie, er moest een tumor worden weggehaald uit de hersenpan. Het was een vreselijk spannende periode. De kinderen weden bij ons opgevangen en Jan ook. De familie Reitsma nam ook een gedeelte zorg op zich, samen hebben we er voor gezorgd dat het huishouden gewoon door kon gaan. Gelukkig is het goed gegaan en Nel was naar een paar weken weer thuis gekomen en met hulp thuis is Nel weer de oude geworden, gelukkig wel.
In september 1986 zijn wij met z’n vieren naar Lelystad verhuist, Frans bleef met Ciska in onze woning wonen. Het was zwaar voor mij (Alie), na jaren vriendschap miste ik de gezelligheid. ZO af en toe zagen we elkaar gelukkig wel. Dat heeft 11 jaar geduurd, want in juli 1997 zijn we weer naar Friesland verhuisd en kwamen we terecht in Oldeberkoop. De koffie-ochtend kwam terug, alleen nu niet iedere week, maar om de 6 a 8 weken. Het mooiste van allis is, dat we nog steeds met hetzelfde ploegje zijn, met af en toe de mannen erbij voor een gezellig avondje.
Als laatste, na 34 jaar zijn we voor het eerst op 16 mei 2006 als een stelletje bakvissen naar Amersfoort geweest, het is, was en blijft erg gezellig.

Jan en Alie van Bockhoven

Het verhaal van een dagje uit (Hans van Eck)

Het zal denk ik op een tweede paasdag/pinksterdag of op hemelvaartsdag zijn geweest dat Vader, Moeder,Ria en mijn persoontje besloten hadden onder aanvoering van Jan onze bestuurder een dage uit te gaan, lekker een eindje toeren met de auto van Jan.

Het was een Renault vier een rode met nog zo,n heerlijk ouderwetse versnelling naast het stuur.Het was volgens mij wel aardig weer die dag, we zullen ook wel ergens koffie hebben gedronken onder weg. Het was best leuk dat tochtje totdat.We waren in de buurt van Wijk Bij Duurstede daar reden we op een dijk langs de Rijn of wordt het daar net Lek het hangt erom.

Jan deed stoer heel erg stoer, hij dacht zeker dat hij op de snelweg reed met een vrachtwagen,
nou had hij wel vracht bij zich maar in dit geval betitelen we dat niet zo.
Jan die rookte indertijd noch en hij had behoefte aan een pafke (shaggie), hij pakte zijn shag en onder het rijden doormet z’n handen half aan het stuur begon hij te rollen, hij lette zo ook maar half op de weg, in die periode was het nog niet zo erg druk .

Maar toen ging het fout, omdat hij te geconcentreerd bezig was met zijn pafke te rollen glipte het stuur gedeeltelijk uit zijn handen en maakte de auto een andere wending als dat de bedoeling was, op dat moment was er maar één goede chauffeur in de auto en dat was Vader van Eck , hij gaf het stuur een ruk de andere kant op en Jan nam het stuur weer vaster in handen. Ik weet niet wat er allemaal gezegd is, maar er is wel een woordenwisseling geweest tussen Pa, Jan en Moeder.

Maar dit ritje had nare gevolgen kunnen hebben, wat dacht je van links de dijk af ?dat hadden we echt niet allemaal overleefd of allemaal niet, maar gelukkig is het goed afgelopen en zijn we veilig teruggekomen in Vogelenzang....

Wat ons het meest is bijgebleven.... (Fam. Reitsma)

Sinds 27 oktober 1969 maken wij Jan en Nelly al mee.
Door de jaren heen zal er wel eens wat vermeldenswaard gebeurd moeten zijn, zul je denken.
De kennismaking had alleszins te maken met de kerk waar we lid van waren. En het met elkaar optrekken had weer te maken dat we dicht bij elkaar woonden en dezelfde leeftijd hebben en elkaar ook liggen. Dit heeft ten grondslag gelegen aan de jaren lange omgang met elkaar.

Wij hebben aan de wieg gestaan van alle vier kinderen. Waarvan de jongste, Mattijs, mij ( Renze) het best is bijgebleven. Waarom Mattijs zul je denken...
Niet omdat hij de jongste is, maar Pa had behoorlijk last van zijn rug, hij lag plat om zo te zeggen en Ma liep op het laatst dus van hem had ze meer last dan lust, en zo waren wij veel bij jullie over de vloer rond de kerst en oud en nieuw. Oliebollen bakken en wat zo al meer.
Maar Mattijs liet niet lang meer op zich watten . Op 5 januari van het jaar 1981 is hij geboren. Ik had het idee dat ik de vader was. Zo druk had ik het.Maar gelukkig, na verloop van tijd nam Pa de draad weer op. Zo is dat gegaan toen.

Op een avond in de zomer was Paul wat aan het pesten met Pa, die was het op een moment zo beu dat hij uit haalde met zijn voet waar een klomp aan zat en Paul een schop onder zijn kont wilde geven, maar Paul had dit door en ging net op tijd op zij, maar Pa zijn voet was al onderweg en door de snelheid schoof de klomp van zijn voet dwars door de keuken ruit.. Toen waren de rapen gaar!
Is Paul zijn straf ontgaan? Ik weet het niet meer, maar het heeft wel wat stof doen opwaaien.
Dit noemt men onverwachte wendingen.

Ook moeders was nogal creatief aangelegd. Ze hield op haar manier dan wel van schilderen. De keukenkastjes moesten een andere kleur, rood. Op zich niets mis mee, maar toen Pa ’s avonds thuiskwam zat ze zelf nog meer onder de verf dan de kastjes en ze had het echt niet door, zevond het leuk werk. Maar Jan heeft hier een stokje voor gestoken en heeft het zelf gedaan.

Dit zijn allemaal leuke dingen...Maar ook is er een heel ingrijpende tijd geweest toen Ma in het ziekenhuis lag en de doktoren niet direct door hadden wat er een de hand was. Ze praatte er maar wat in om . Kon het stuur niet recht houden zowel op de fiets. Het was echt om bang van te worden. Op het laatst naar het ziekenhuis, neurologie. Er moest wat gebeuren. In Heerenveen wisten ze het niet meer. Een scan gemaakt in Leeuwarden. Daar ontdekten ze dat er een cyste drukte tegen de hersenen. Ze is toen naar Zwolle overgebracht en daar geopereerd.
En nu is alles weer zo goed als goed, gelukkig maar.

Er is natuurlijk door de jaren heen wel meer gebeurd.
Pa en Ma zijn in 1986 verhuist van de Reigerstraat naar de Zwette.
De contacten zijn gelukkig gebleven, de kerk had hier een grote inbreng.

Dit waren wat gebeurtenissen van Jan en Nelly van Eck, opgetekend door Renze Reitsma.